Wanneer zeg jij “genoeg is genoeg”?

Ik word wakker en voel mij moe, doodmoe.
25 lentes jong maar ik voel me een oude vrouw. Het lukt me niet mijn bed uit te komen en dat is niks voor mij.

Het is zover… ik ben op.

Ik voelde het al maanden aankomen.
Ik merkte dat ik ging drinken om ‘s avonds in slaap te kunnen komen. Ik werk drie dagen per week als lerares in Rotterdam, studeer orthopedagogiek in Amsterdam en in de weekenden heb ik altijd familieverplichtingen.

Ik ben er steeds vermoeider uit gaan zien. Toch zette ik door, ondanks dat ik voelde dat ik aan het overleven was. Ik werd onzeker, mijn opgewekte karakter verdween, ik ging mij afzonderen, ging sociale contacten uit de weg en deed alles op de automatische piloot. Ik voel me al een tijd doodongelukkig, maar wist steeds mijn grens op te rekken.

Nu, 2,5 jaar verder, is het klaar.

Ik raak in paniek, er gaat van alles door mijn hoofd. Wat nu?! Ik voel mij ziek, misselijk, krachteloos. Ik sleep mezelf uit bed en strompel naar de telefoon. Ik móet afbellen. Lesgeven lukt me vandaag echt niet.

Ik werk op een LBO in Rotterdam als docent handenarbeid, tekenen en kinderopvoeding en verzorging. Mijn directrice is vol begrip. “Sylvia, ga terug in je bed. Ziek uit en neem je rust, wij redden het wel”. Het klinkt als muziek in mijn oren. Eindelijk iemand die mijn verantwoordelijkheid even overneemt.

Ik hoef even niks.

Niet om 05.30 uur opstaan, niet naar college, en in het weekend niet naar mijn vers gescheiden ouders.
Ik kan het ook niet meer.
Komt het door de alcohol? Drink ik te veel?

Mijn huisarts verwijst me door naar het RIAGG. De psychiater daar stelt een paar vragen.
Nee, ik dronk alleen om in slaap te komen, verder niet.
Nee, ik drink nu geen alcohol meer.

"Jij hebt geen alcoholprobleem,” zegt de psychiater. “Je bent gewoon zwaar overspannen."

Het drinken was ontstaan omdat ik te veel van mijzelf vergde. De alcohol verdoofde me, zodat ik niet hoefde te voelen welke roofbouw ik pleegde op mezelf en hoe ongelukkig ik me voelde. Ik wilde zo niet verder leven.

Vanaf toen zat ik, samen met mijn doodswens, drie jaar wekelijks bij het RIAGG.

Het heeft meer dan een half jaar geduurd voordat ik weer een beetje mijzelf werd.

Ik kon even niets meer dan huilen en met opgetrokken benen in een hoekje van de kamer zitten. Een krant lezen was onmogelijk. Ik voelde mij een zombie.

Mijn directrice heeft mij gesteund met bemoedigende brieven. Ik heb pas een half jaar later, net voor de zomervakantie, mijn ontslag genomen, eerder mocht niet van haar. Ik kreeg ook nog een geweldig afscheidsfeest cadeau, en een ligstoel voor op mijn balkon.

Ik ben in therapie gegaan en heb mijn verleden verwerkt. Een jeugd waarin ik mij heb leren aanpassen. Als kind voelde ik me door niemand gezien. Niet door mijn ouders, niet door de leraren op school. Mijn 'anders zijn' werd niet gezien en niet geaccepteerd. Op mijn elfde werd ik naar een internaat gestuurd. Daar zat ik zes jaar. Toen ik ervanaf kwam, was ik mijzelf volkomen kwijt.

In mijn boek, Mijn vlucht voor de liefde, vertel ik mijn levensverhaal. Door vallen en opstaan heb ik de liefde voor mijzelf teruggevonden.

De therapie was de eerste stap om mezelf belangrijker te vinden. Ik leerde mijn eigen grenzen kennen. Als je die serieus leert te nemen, verval je niet in overlevingsgedrag. Ik herken dit gedrag ook bij anderen en heb er mijn vak en mijn missie van gemaakt om hen te leren hoe ze hun eigen grenzen bewaken.

4 tips om jouw grenzen serieus te nemen

• Weet wie je bent, hoe jouw bedrading in elkaar zit. Dit is voorwaarde 1 om je grenzen te kunnen bewaken: zelfkennis.
• Als je weet wie jij bent, weet wat je nodig hebt en weet hoe je het beste tot je recht komt, lééf daar dan ook naar. Alleen jij weet wat goed voor jou is.
• Check elke dag even in bij jezelf. Voel hoe je je voelt, zowel fysiek, mentaal als emotioneel. Stem hier je dag op af, ook naar je omgeving toe. Je zult merken dat als je naar jezelf luistert, anderen dat ook doen.
• Zie je leven als een taart. Elke taartpunt weerspiegelt een stukje van je leven: je werk, je privé, je hobby’s, je persoonlijke ontwikkeling en je fysieke lichaam. Neem al deze levensgebieden serieus en zorg dat de taart eerlijk verdeeld wordt, voor een gezonde balans.

Je kunt je leven niet overdoen, wel bijstellen.

Jij als high performer geeft té vaak werk een té groot stuk van je levenstaart. Het gevaar van omvallen ligt op de loer.

Ik kan je helpen dit te voorkomen. Bel me eens voor een vrijblijvende kennismaking, dan onderzoeken we het spanningsveld tussen jouw grenzen en jouw wensen.

drs. Sylvia Duijm
high-impact coach & founder Instituut Felixe
Gericht op mensen bij wie overvloed overvloedig is en waar geluk nog niet heel gewoon is.